The Afghan Whigs

De jaren '90 blijken op muzikaal vlak weer helemaal in te zijn. Helaas wordt dan al snel gekeken naar nummers die in de 'marginale hits van de jaren '90'-reeks thuis horen. Graag dus ook wat aandacht voor de geweldige dingen die het vorige decennium heeft voortgebracht, zoals The Afghan Whigs. OK, ze zijn ontstaan in de jaren '80, maar nummers als 'Debonair', 'Retarded', 'Gentlemen' en 'Honkey's Ladder' dateren wel uit the nineties. Frontman van de band was Greg Dulli (wat een stem!), de man die tegenwoordig met Mark Lanegan (nog zo'n strot!) samenwerkt onder de naam The Gutter Twins. The Afghan Whigs splitte in 2001 na 6 studio-albums; in 2006 volgde een korte reünie. In 2007 kwam nog een verzamelaar uit, die hier tegenwoordig weer grijs gedraaid wordt.

Cijfers en Letters

Het moet zowat begin jaren '90 geweest zijn, denk ik, dat 'Cijfers en Letters' op de Vlaamse buis werd uitgezonden. Het werd gepresenteerd door Zaki, de vader van zijn zonen - of zijn zij nu net de zonen van hun vader? Soit, we wijken af. Dan had je ook nog baardmans Walter De Meyere als lokale professor Barabas. Het concept was vrij simpel: de kandidaten moesten enerzijds met 6 getallen via een rekenoefening op een bepaald getal proberen uit te komen. 'De rekening klopt', zei De Meyere als dat lukte. Anderzijds moesten ze een zo lang mogelijk woord proberen te vormen met een aantal letters. Ik herinner me nog een vreemde situatie uit dat programma: de winnaar mocht normaal de dag erna opnieuw meedoen. Zo vroeg Zaki eens op het einde aan de winnaar of hij morgen terug kwam. Antwoordt die: 'nee, morgen kan ik helaas niet...' Nooit gezien bij mijn weten. Van de Belgische versie is niet veel beeldmateriaal te vinden, van de Britse versie 'Countdown' wel, zoals hieronder en ook nog deze.

The Outhere Brothers - Boom Boom Boom

Marginale top hits of the 90's (5): The Outhere Brothers - Boom Boom Boom.

Kurt Cobain

Vandaag is het 14 jaar geleden dat Kurt Cobain een kogel door zijn hoofd joeg. Er zijn zo van die gebeurtenissen waarvan je je jaren later nog steeds herinnert wat je op dat moment aan het doen was. 5 april 1994: ik zat in het 6de leerjaar en het was net paasvakantie. Het internet was toen nog niet zo allomtegenwoordig, nieuwsberichten en informatie gingen nog niet razendsnel de wereld rond. En zo kwam het dat ik nietsvermoedend de krant doornam en zo op een klein artikel op de voorpagina stootte, met als titel "Kurt Cobain dood teruggevonden". Toch even schrikken. Maar geschokt, nee dat nu ook niet. Ik had dan wel niet lang voordien 'Nevermind' met mijn eigen spaarcenten gekocht, de eerste CD die ik ooit zelf kocht overigens, maar een superfan was ik toen ook niet, de andere albums en appreciatie zouden pas later volgen. Het zou wel voorbij gaan, dacht ik toen, die Nirvana-hype. 14 jaar wordt Cobain nog steeds (ge)(mis)bruikt door allerhande commericiële overwegingen. Het mag wel eens gaan stoppen, dat de man nu eindelijk in vrede kan gaan rusten. Bij deze dus als laatste eerbetoon het nummer 'Talk To Me' (vanuit het publiek gemaakt met opnamemateriaal van 17 jaar geleden, verwacht er dus niet te veel van) van Nirvana in de Vooruit in Gent op 23 oktober 1991.

Daniel Amokachi

Nu de kans helemaal verkeken is om dit jaar nog eens een Brugse titel te vieren - 2-6! - zit er weinig meer op dan met weemoed naar het verleden te kijken. Zoals toen Daniel Amokachi bij Blauwzwart nog het mooie weer maakte - zon dat we die jaren gezien hebben!
Toen hij klein was voetbalde hij altijd op straat met een zelfgemaakte bal. Zo werd hij opgemerkt door scouts van de Nigeriaanse club Ranchers Bees, het begin van een veelbelovende carrière. In 1990 mocht hij, op zijn 18de, al deelnemen aan de Africa Cup. Daar werd hij opgemerkt door scouts van Club Brugge en Amokachi kwam zo in België terecht. Hij zou er 4 jaar blijven en, alle competities meegerekend, in 106 wedstrijden 42 keer scoren. "De Buffel" schreef geschiedenis toen hij als eerste speler scoorde in de vernieuwde beker voor landskampioenen, de Champions League: op 25 november 1992 opende hij de score tegen CSKA Moskou.
Na een geslaagde wereldbeker in de States vertrok Amokachi medio 1994 voor veel geld naar het Engelse Everton. Hij was er de eerste donkere speler in zeer lange tijd. Zijn komst heeft er zeker aan meegeholpen dat de club van zijn racistische reputatie afkwam. Een groot succes werd zijn Engels avontuur echter niet: op 2 jaar tijd scoorde hij 14 keer in 54 matchen en hij was vaak geblesseerd. Zijn hoogtepunt bereikte hij er in de FA Cup van 1995, toen hij in de halve finale als invaller 2x scoorde tegen Tottenham (4-1) en later eveneens als invaller in actie kwam tijdens de gewonnen finale tegen Manchester United.
Internationaal succes boekte Amokachi in 1996 toen hij met Nigeria Olympisch kampioen werd. Na dit tornooi vertrok hij naar het Turkse Besiktas. Hij zou er 3 jaar blijven en ondertussen ook nog een wedstrijd op het WK 1998 meepikken. Daarna kreeg hij steeds vaker last van knieproblemen. In de jaren nadat hij bij Besiktas vertrok stond hij nog een aantal keren op het punt bij een club te tekenen - 1800 Muchen, Créteil en Tranmere Rovers om er maar enkele te noemen - maar telkens sprong de deal af wegens medische redenen. Uiteindelijk is hij dus eigenlijk al op zijn 27ste gestopt met voetballen.