Vorige week schreef ik nog dat de Tour voorlopig dopingvrij was gebleven. Maar iedereen weet ondertussen ook weer beter. Tegenwoordig moet je in het wielrennen voorzichtig zijn met helden, maar voor Aleksandr Vinokoerov had ik het wel. De Beer van Kazachstan. Altijd maar blijven gaan. Altijd spektakel, winnen of verliezen. "Andrei Kivilev dood? Als eerbetoon win ik Parijs-Nice!" "Traditionele massaspurt op de Champs-Élysées? Dat dacht je maar, ik rij net voor de streep nog weg tegen 70 per uur." "Niet mogen meedoen aan de Tour? OK, dan win ik de Vuelta wel." "Beide knieën kapot en uitgeschakeld voor de eindzege in de Tour? Dat hoort erbij, maar ik pak nog wel 2 ritzeges." Nu ja, dat laatste is dus niet gelopen hoe het moest. Natúúrlijk zou hij na die tijdrit gecontroleerd worden, maar als hij, zoals verwacht, enkel een urinestaal had moeten afstaan, was Vinokoerov vandaag vrolijk de Aubisque opgevlogen. Gegokt en verloren voor Vino.
En zo kan er weer een nieuw hoofdstuk bijgeschreven worden in het boek 'dopingschandalen in de Tour'. Die lijst begint al serieus aan te dikken: Simpson, Pollentier, Zoetemelk, Delgado, Theunisse, Abdoujaparov, de Festina-ploeg, Ivanov, Rumsas, Brandt, Landis,... Aan een lijst dopinggevallen in alle sporten ben je al helemaal enkele dagen zoet. Maar in het wielrennen wordt altijd meer lawaai gemaakt. Vorige week werd Venelina Veneva, concurrente van Tia Hellebaut, nog geschorst voor 2 jaar. Hoeveel mensen hebben over dat kleine berichtje in de krant heen gekeken? Johnny Hallyday liet vorig jaar voor het WK voetbal vallen dat Zinedine Zidane bloeddoping gebruikte. Geen haan die er naar kraaide. De FIFA zou tijdens het WK ook niet controleren op bloeddoping, "want dat is tijdverlies".
Soit, zoals ik dus zei was Tom Simpson het eerste noemenswaardige dopinggeval in de Tour. Op 13 juli 1967 moesten de renners de Mont Ventoux beklimmen. Simpson zou nooit boven geraken. Een combinatie van hitte, uitputting en amfetamines werd hem fataal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten